Δρ.Νίκος Παναγιωτίδης: Επικεφαλής ΓΕΩΠΑΜΕ

 

Τις προάλλες υπέπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσκόπηση για το Παλαιστινιακό, σύμφωνα με την οποία το 66% του παλαιστινιακού λαού υποστηρίζει τις επιθέσεις με μαχαίρια εναντίον των Ισραηλινών.Πρόκειται για δημοσκόπηση του έγκυρου Παλαιστινιακού Κέντρου Πολιτικής και Έρευνας (PSR), η οποία διεξήχθη σε δείγμα 1.270 ατόμων, σε 127 τυχαίες τοποθεσίες.

Ομολογουμένως, προς στιγμή πήγα να ξαφνιαστώ από την έκδηλη επιθετικότητα των Παλαιστινίων. Ωστόσο, στη συνέχεια προσπάθησα να μπω στο πετσί του μέσου Παλαιστινίου. Σκέφτηκα ότι η απόγνωση μπορεί να αποτελέσει αιτία για επιθετικές και τρομοκρατικές πράξεις, οι οποίες ενώ φαίνονται ανορθολογικές στον υπόλοιπο κόσμο, στα θύματα της βίας αποτελούν την μόνη διέξοδο για εκτόνωση των κακουχιών που υφίστανται.

Στην ίδια δημοσκόπηση αναφέρεται ότι μόνο το 35% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι είναι πλέον εφικτή η λύση των δύο κρατών, η οποία αποτελεί και το συμφωνημένο πλαίσιο διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών από τη δεκαετία του 1990, όταν συνομολογήθηκαν οι συμφωνίες Οσλο Ι (1993) και Οσλο ΙΙ (1995), οι οποίες υποτίθεται ότι θα οδηγούσαν στην αναγνώριση της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης και συνεπακόλουθα στην ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.

Δύο δεκαετίες μετά την υπογραφή των συμφωνιών, το όνειρο των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος φαίνεται να ξεθωριάζει μέσα στην απόγνωση που γεννά η παρατεταμένη κατοχή και ο κατακερματισμός της Δυτικής Όχθης σε απομονωμένους θύλακες που περιβάλλονται από χιλιάδες έποικους και ισραηλινό στρατό. H Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) ελέγχει μόνο το 18% περίπου της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης (περιοχή Α), ενώ στην περιοχή Β έχει μόνο αστική δικαιοδοσία με την ασφάλεια να ασκείται από κοινού με το Ισραήλ. Τέλος στην περιοχή Γ, όπου βρίσκονται οι ισραηλινοί εποικισμοί, η ΠΑ δεν έχει καμία δικαιοδοσία.

Η απόγνωση των Παλαιστινίων μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη πιο γενικευμένη βία σε μια ήδη χαοτική Μέση Ανατολή.

Μια πραγματική Τρίτη Ιντιφάντα που θα διαρκέσει αρκετά χρόνια, με χιλιάδες θύματα όπως αυτές του 1987 και 2000, μπορεί να περιπλέξει ακόμη περισσότερο το ήδη χαοτικό σκηνικό στη Μέση Ανατολή.

Όπως μεταδίδεται από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, οι Παλαιστίνιοι θεωρούν ότι ο δρόμος της βίας μπορεί να επιφέρει πολιτικά αποτελέσματα. Προς επίρρωση των επιχειρημάτων τους παραθέτουν το παράδειγμα της ισραηλινής στρατιωτικής αποχώρησης από τον Λίβανο το 2000 και την απόσυρση, το 2004, των εποίκων και του ισραηλινού στρατού από τη Λωρίδα της Γάζας – και μάλιστα από ένα «γεράκι» της ισραηλινής Δεξιάς, τον Αριέλ Σαρόν.

Τι θα γίνει τελικά με αυτό το περιπλεγμένο πρόβλημα Διεθνούς Πολιτικής; Θα αποκτήσουν κρατική εστία οι Παλαιστίνιοι ή ο ισχυρός θα επιβάλει τη βούλησή του και ο λιγότερο ισχυρός θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί, όπως θα παρατηρούσε ο Θουκιδίδης; Θα υπάρξει στην περίπτωση του Παλαιστινιακού διαφυγή από αυτήν τη νομοτέλεια της Διεθνούς Πολιτικής;