Γιατί τόσοι πολλοί νέοι από Δυτικές χώρες κατατάσσονται στις τάξεις των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.

Από τον Άρη Τερζόπουλο.

Ένα από τα προηγούμενα βράδια και ψάχνοντας στο κομπιούτερ, έπεσα σ’ ένα μπλογκ που είχε αναρτημένα ένα σωρό βίντεο, από αυτά που έχουν ανεβάσει τον τελευταίο καιρό οι Τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, που τον τελευταίο καιρό γίνονται κάθε τόσο θέμα στα Μέσα Ενημέρωσης με τα ιδιαίτερης αγριότητας βίντεο που ανεβάζουν. Αποκεφαλισμοί, εκτελέσεις εν ψυχρώ και άλλα. Σ΄ αυτό το βίντεο που είδα οι Τζιχαντιστές, είχαν αιχμαλωτίσει καμιά διακοσαριά άντρες, πιθανόν Ιρακινούς ή Σύριους στρατιώτες, ή απλώς κατοίκους κάποιου χωριού που είχαν καταλάβει. Τους είχαν αφήσει μόνο με τα εσώρουχά τους και τους πήγαιναν από δω κι από κει σαν να ήταν κοπάδι με πρόβατα. Τις σκηνές αυτές τις είχα δει και στην τηλεόραση που όμως σωστά δεν έδειξε τη συνέχεια. Στη συνέχεια λοιπόν οι Τζιχαντιστές ξαπλώνουν όλους αυτούς τους άντρες σε μια κοιλότητα του εδάφους, για να έχουν καλύτερο στόχο και αρχίζουν να τους πυροβολούν με ότι όπλο έχουν στα χέρια τους. Άλλοι με πολυβόλα, άλλοι με τα πιστόλια τους. Κάποιοι πλησιάζουν το σωρό των εκτελεσμένων και δίνουν σε κάποιους και έναν τελευταίο πυροβολισμό στο κεφάλι. Σε κάποια άλλη σκηνή έχουν στήσει τους δύστυχους προς εκτέλεση, δέκα δέκα, στα γόνατα και ένας εκτελεστής βρίσκεται πίσω από το καθένα. Ένα παράγγελμα μια ομοβροντία. Νεκροί όλοι με μια σφαίρα στο κεφάλι. Σε κάποια άλλη σκηνή μετά το τέλος κάποιας νικηφόρας μάχης, οι Τζιχαντιστές σαρώνουν το πεδίο της μάχης, δίνοντας κι από έναν πυροβολισμό στο κεφάλι, στα σώματα αυτών που βρίσκονται στο έδαφος πληγωμένοι ή ήδη νεκροί.

Όλα αυτά γίνονται, με εντυπωσιακή ηρεμία από τους εκτελεστές, περίπου βαριεστημένη αδιαφορία. Με την ίδια αδιαφορία, που θα πότιζαν το χωράφι τους ή θα έκαναν κάποια καθημερινή δουλειά ρουτίνας. Όλα αυτά όπως είναι φυσικό, έχουν σοκάρει ιδιαίτερα το κοινό της Δύσης, έχουν προκαλέσει κάποια αντίδραση με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, από τις ΗΠΑ και απόφαση πολλών κρατών της Δύσης, για δράση κατά της απειλής των Τζιχαντιστών.

Χθες πάλι βλέποντας τις ειδήσεις, είδα δυο νεαρές κοπέλες από την Αυστρία, ομορφούλες, οι οποίες άφησαν τα σπίτια τους, για να ενταχθούν στις τάξεις των Τζιχαντιστών. Ο σφαγέας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζέημς Φόλευ και των άλλων που ακολούθησαν, είναι κάποιος κάτοικος Λονδίνου, με το όνομα Τζον, πρώην ράπερ, που μετά την καριέρα του στη μουσική, κάνει καριέρα στους αποκεφαλισμούς. Είναι ήδη γνωστό ότι στις τάξεις των Τζιχαντιστών, έχουν ενταχθεί γύρω στα χίλια νεαρά άτομα από χώρες της Δύσης. Τι μπορεί όμως να κάνει νεαρά άτομα από χώρες της Δύσης, να αφήνουν τη χώρα που ζουν και να πηγαίνουν κάπου, όπου το ζητούμενο είναι να σκοτώσουν και να σφαγιάσουν με τον χειρότερο τρόπο και πιθανόν να σκοτωθούν; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Υπήρχε μια άλλη εποχή, στη δεκαετία του εβδομήντα, που πολλά νεαρά άτομα από χώρες της Δύσης και πάλι άφηναν τις πατρίδες για να πάνε κάπου αλλού. Ήταν η εποχή της εσωτερικής αναζήτησης. Η δεκαετία του εβδομήντα, όπου οι σπηλιές στα Μάταλα και στην χερσόνησο της Παράγκας στη Μύκονο, ήταν γεμάτες από άνδρες με μακριά μαλλιά και γένια και κοπέλες που κολυμπούσαν γυμνές, αναζητώντας έναν άλλο τρόπο ζωής, στο Θιβέτ, στις Ινδίες, στο Μπάλι ή όπου αλλού τους έβγαζε ο δρόμος. Πολλοί από αυτούς δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω.

Από τη δεκαετία του εβδομήντα όμως μέχρι σήμερα, ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά και σε πολλές περιπτώσεις , όχι προς το καλύτερο. Στη δεκαετία του εβδομήντα οι νέοι της εποχής αναζητούσαν έναν άλλο τρόπο ζωής που θα τους τον έδιναν οι θρησκείες ή οι φιλοσοφίες της Ανατολής. Στην σημερινή συνθήκη τα νεαρά άτομα από τη Δύση που αφήνουν τα σπίτια τους, δεν αναζητούν έναν άλλο τρόπο ζωής, αλλά έναν άλλο τρόπο να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν.

Θα υπάρχουν πιθανόν κάποιοι ιδιαίτεροι προσωπικοί θρησκευτικοί ή ψυχολογικοί λόγοι, για να κάνουν ένα άτομο νεαρής ηλικίας να πάρει ένα τέτοιο δρόμο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι λόγοι, που αναφέρονται στις γενικές κοινωνικές συνθήκες. Ο ένας από αυτός, ίσως ο κυριότερος, είναι το ότι οι χώρες της Δύσης, έχουν περάσει σε μια περίοδο παρακμής, την οποία ίσως δεν θα ξεπεράσουν ποτέ. Είναι πολύ πιθανόν η Δύση, όπως την ξέραμε και το επίπεδο του πολιτισμού, όπως το είχαμε συνηθίσει, να χαθεί από την ιστορία. Η οικονομική άνοδος της Κίνας και της Ινδίας, έχει φέρει τέτοια παγκόσμια ανακατανομή εισοδήματος, που τις συνέπειές του έχουμε μόλις τώρα αρχίσει να τις καταλαβαίνουμε. Γύρω στα 43 εκατομμύρια είναι τα άτομα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στις ΗΠΑ και περίπου άλλα τόσα στην Ευρώπη. Η ανεργία έχει πλήξει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, αλλά κυρίως έχει πλήξει τις νεαρές ηλικίες. Το να ξεκινάς τη ζωή σου και να βρίσκεις όλες τις πόρτες κλειστές, είναι μία δυσάρεστη αλλά και καθοριστική εμπειρία. Το συνηθέστερο αποτέλεσμα είναι η οργή. Στις χώρες της Δύσης η οργή είναι μεν εμφανής, αλλά δεν υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες να εκφραστεί. Οι εξουσίες στη Δύση είναι πολύ καλά οργανωμένες και οι όποιες διαδηλώσεις που γίνονται κάπως βίαιες, φτάνουν στο να σπάσουν οι τζαμαρίες κάποιων καταστημάτων και να μπουν κάποιες φωτιές. Μια διμοιρία των δυνάμεων ασφαλείας και μερικά δακρυγόνα διαλύουν εύκολα μια διαδήλωση κάποιων χιλιάδων ατόμων. Η οργή υπάρχει, αλλά στη Δύση είναι δύσκολο να βρει διέξοδο. Αυτή τη διέξοδο κάποιοι την βρίσκουν όταν στρατεύονται στις τάξεις των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.

Ένας άλλος λόγος είναι το ότι η Σύγκρουση, είναι ένα βασικό συστατικό της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, αλλά και ένας νόμος του Σύμπαντος. Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος «Πόλεμος Αρχή Πάντων». Η ανάγκη της σύγκρουσης είναι η νομοτελειακή απόληξη το ενστίκτου της επιβίωσης, το οποίον με λίγα λόγια σημαίνει, ότι ο κόσμος ήταν, παραμένει και θα είναι πάντα ένα πεδίο συγκρούσεων.

Αυτή η περίεργη ιστορία του Ισλαμικού Κράτους, δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα, ούτε και θα περιοριστεί στο χώρο της Μέσης Ανατολής, όπως γίνεται μέχρι τώρα. Έχουμε μπει σε μια άλλη ιστορική εποχή και κατά πάσα πιθανότητα οι κοινωνίες της Δύσης, πρόκειται πολύ σύντομα να ζήσουν στο χώρο τους κάποιες τρομακτικές εμπειρίες , που μέχρι λίγα χρόνια πριν έμοιαζαν αδιανόητες.

ΠΗΓΗ : ΔΕ MAGAZINE