Δρ. Νίκος Παναγιωτίδης: Επικεφαλής ΓΕΩΠΑΜΕ

Η απροσδόκητη εκλογική νίκη του Βενιαμίν Νετανιάχου στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Μαρτίου και η εντολή που έχει λάβει για το σχηματισμό κυβέρνησης δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για ειρήνευση στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Ο ηγέτης του δεξιού κόμματος Λικούντ δεν πιστεύει στην ειρήνη. Το ομολόγησε άλλωστε σε προεκλογικές του τοποθετήσεις όταν τάχθηκε εναντίον της λύσης των δυο κρατών, η οποία αποτελεί και το συμφωνημένο πλαίσιο εντός του οποίου διεξάγεται εδώ και τρεις δεκαετίες η διαπραγμάτευση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων.

Δεν είναι λίγοι εντός και εκτός Ισραήλ που βλέπουν με καχυποψία τις προθέσεις Νετανιάχου, αφού θεωρείται ο πολιτικός που έθαψε τη συμφωνία του Όσλο, τη συμφωνία-ορόσημο που συνομολογήθηκε μεταξύ Γιάσερ Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν στις αρχές της δεκαετίας
του 1990.

Όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός του Εβραϊκού Κράτους, το 1996, είχε ταχθεί αναφανδόν εναντίον της σταδιακής αυτονόμησης των κατεχομένων και της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Επικράτησε του τότε ηγέτη των Εργατικών Σιμόν Πέρες προτάσσοντας ως σύνθημα την «επιβράδυνση» της ειρηνευτικής διαδικασίας. Μόλις εξελέγη πρωθυπουργός, όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε. Ως οπαδός του «Αναθεωρητικού Σιωνισμού», επιτάχυνε την οικοδόμηση χιλιάδων οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη δημιουργώντας ακόμη περισσότερη καχυποψία στους Παλαιστινίους και έντονη μνησικακία στους μαχητές της Χαμάς που ήταν έτοιμοι να σκορπίσουν το θάνατο με τις επιθέσεις αυτοκτονίας.

Οι πολιτικές Νετανιάχου από τη μια και οι επιθέσεις αυτοκτονίας από την άλλη τοποθέτησαν το Παλαιστινιακό στον φαύλο κύκλο της βίαιης δράσης-αντίδρασης, με αποτέλεσμα τις συνεπακόλουθες κατηγορίες εκατέρωθεν για το ποιος ευθύνεται για την αποτυχία της ειρηνευτικής διαδικασίας.

Ο Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος κατά τα φαινόμενα θα γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός του Ισραήλ, επικράτησε στις εκλογές με παρόμοια αντιπαραγωγικά συνθήματα, απότοκο της δικής του απροθυμίας να εργαστεί σκληρά για τη λύση των δύο κρατών, αλλά και σε μια προσπάθεια να εξευμενίσει τα ακροδεξιά και τα υπερορθόδοξα κόμματα τα οποία με τη σειρά τους θα τον υποστηρίξουν στο σχηματισμό κυβέρνησης.

Η συνεχιζόμενη απόγνωση, όμως, στον παλαιστινιακό πληθυσμό και η κορύφωση της έντασης τους τελευταίους μήνες μεταξύ των δύο πλευρών δεν αποτελούν προμήνυμα ευοίωνων εξελίξεων, και ουδείς μπορεί να απορρίψει το ενδεχόμενο μιας τρίτης Ιντιφάντα, η οποία θα βαθύνει ακόμη περισσότερο τη στρατηγική αστάθεια στη Μέση Ανατολή.

Μια άλλη μεταβλητή στην όλη υπόθεση είναι η χειροτέρευση στις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ λόγω των διαφωνιών των δύο πλευρών για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Τέλος του τρέχοντος μηνός λήγει η διορία για την επίτευξη συμφωνίας γι’ αυτό το μεγάλο περιφερειακό ζήτημα. Το θέμα αυτό, όμως, θα αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης σε επόμενο άρθρο μας.