John Butler και Dov Friedman

Από Center for Geopolitical Analyses ( Panteion University- New York College)

Δύο και πλέον εβδομάδες μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία [1], εξακολουθούν να υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την πλήρη έκταση της συνωμοσίας και με το ποιοί, ακριβώς, είχαν εμπλακεί. Παρ’ όλα αυτά, είναι δυνατόν να γίνουν κάποιες βάσιμες εικασίες.

Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έχει κατηγορήσει τον –διαμένοντα στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ- ιεροκήρυκα Fethullah Gulen και τους οπαδούς του. Η συνεχιζόμενη πάλη για την εξουσία μεταξύ του AKP και των γκιουλενιστών καθιστά αυτήν την κατηγορία ύποπτη, αν και αυξανόμενες αποδείξεις δείχνουν ότι υψηλόβαθμοι οπαδοί του Γκιουλέν ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της απόπειρας πραξικοπήματος. Οι αποδείξεις θέτουν έτσι ακανθώδεις προκλήσεις για την Τουρκία και τον εταίρο της, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Τουρκία θα φιλοτεχνήσει την αντίδρασή της για να μεγιστοποιήσει τα εγχώρια πολιτικά πλεονεκτήματα, αν και οι αποφάσεις της θα έχουν ίσως μεγαλύτερη συνέπειες για τις συγκρούσεις με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ) και την Συρία. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συμβιβαστούν με έναν επιχειρησιακό συνεργάτη [που βρίσκεται] σε αναβρασμό και την πιθανότητα ότι το πραξικόπημα είχε διαταχθεί ή εμπνευσθεί στο έδαφος των ΗΠΑ από έναν μόνιμο κάτοικο.

Η περίπλοκη ιστορία της κυβέρνησης του ΑΚΡ με το κίνημα Gulen [2] έχει ξανακερδίσει την προσοχή μετά την απόπειρα πραξικοπήματος. Ξεκινώντας το 2002, τα δύο διαφορετικά πολιτικά ισλαμιστικά κινήματα ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ηγηθούν της Τουρκίας σε πολιτικό επίπεδο, να επανδρώσουν την γραφειοκρατία της, και να υποτάξουν τον υπερδραστήριο στρατό σε πολιτικό έλεγχο. Η πάλαι ποτέ συμμαχία λειτούργησε καλά. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, άσκησε την πολιτική εξουσία και οι γκιουλενιστές οχυρώθηκαν στις δημόσιες υπηρεσίες, την αστυνομία, τις εισαγγελικές Αρχές και την δικαστική εξουσία. Εν τω μεταξύ, το κίνημα Γκιουλέν σκάρωσε δίκες για το θεαθήναι για να καθαρίσει τον στρατό και την γραφειοκρατία από τους πιο ριζοσπαστικούς αντιπάλους του κοινού τους πολιτικού σχεδίου. Ωστόσο, αποκλίνοντα συμφέροντα και ανταγωνιστικά σχέδια στην εξουσία οδήγησαν σε σύγκρουση. Οι γκιουλενιστές ξεκίνησαν έρευνες για διαφθορά εναντίον των κορυφαίων του ΑΚΡ. Ο Ερντογάν ανταπέδωσε με την εκκαθάριση των γκιουλενιστών από την γραφειοκρατία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον επιχειρηματικό κόσμο – μια προσπάθεια που ήταν σε εξέλιξη όταν πυροδοτήθηκε η απόπειρα πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου.

04082016-1.jpg

Μέλη του Πατριωτικού Κόμματος φωνάζουν συνθήματα καθώς διαδηλώνουν κατά της επίσκεψης του Αμερικανού αρχηγού του Γενικού Επιτελείου στρατηγού Joseph F. Dunford μπροστά από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα, την 1η Αυγούστου 2016. UMIT BEKTAS / REUTERS
—————————————

Η αλόγιστη συμπεριφορά της κυβέρνησης του ΑΚΡ μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα υπηρέτησε τους πολιτικούς σκοπούς της, αλλά μείωσε την αξιοπιστία της. Μέσα σε λίγες ώρες από την έναρξη της απόπειρας πραξικοπήματος, ο Ερντογάν και ανώτερα κυβερνητικά στελέχη είχαν ήδη κατηγορήσει τον Γκιουλέν για την ενορχήστρωση της συνωμοσίας [3] -μια αναμενόμενη κίνηση που, ωστόσο, δημιουργεί αμφιβολίες για την αξιοπιστία της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση στην συνέχεια διεύρυνε και ενέτεινε τις εν εξελίξει εκκαθαρίσεις της. Εκτός από τους 8.600 στρατιωτικούς που συνελήφθησαν επίσημα [4] και τους 15.000 που κρατούνται [5], η κυβέρνηση απέλυσε δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους [6] ισχυριζόμενη ότι είχαν διασυνδέσεις με το κίνημα.

Η κυβέρνηση υπονόμευσε επίσης την αξιοπιστία της λόγω της μεταχείρισης των κρατουμένων. Ο αντισυνταγματάρχης Levent Türkkan, κορυφαίος βοηθός του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Hulusi Akar, ομολόγησε ότι ήταν ένας γκιουλενιστής [7] και ότι το κίνημα ήταν πίσω από το πραξικόπημα. Ωστόσο, φωτογραφικές αποδείξεις φαίνεται να δείχνουν ότι ο Türkkan είχε βασανιστεί ενώ κρατείτο –στιγματίζοντας την ομολογία και καθιστώντας την άκυρη. Πράγματι, η Διεθνής Αμνηστία έχει λάβει πολλές αναφορές για συστηματική βάναυση μεταχείριση κρατουμένων [8] γεγονός που υπονομεύει την αξιοπιστία της τουρκικής κυβέρνησης.

Το ότι η κυβέρνηση του ΑΚΡ είναι εγγενώς αναξιόπιστη, όμως, δεν την καθιστά εντελώς λάθος.

Λίγοι αμφισβητούν τις προσπάθειες του κινήματος του Gulen να εισέλθει στην δομή της στρατιωτικής ισχύος από την δεκαετία του 1980 και μετά. Το περιοδικό Nokta -μια έκδοση σθεναρά ευθυγραμμιζόμενη με τον Κεμαλισμό, την κοσμική, ιδρυτική ιδεολογία του τουρκικού κράτους- δημοσίευσε μια έκθεση της διείσδυσης των γκιουλενιστών στον στρατό το 1986. «Σφίξτε τα δόντια σας και κρύψτε τον εαυτό σας μέχρι να είστε επιτελείς», φέρεται να δήλωσε ένας παλαιότερος γκιουλενιστής σε έφηβους στρατιωτικούς μαθητές που είχε υπό την ευθύνη του. «Προσευχηθείτε [μόνο] με τα μάτια σας. Από την δεκαετία του 2000, η Τουρκία θα είναι στο χέρι μας».

Καθώς οι γκιουλενιστές αυξήθηκαν μέσα στις τάξεις του στρατού κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο άρχισε να χρησιμοποιεί τις εξαμηνιαίες συναντήσεις σχεδιασμού για να ξεριζώνει υπόπτους ως γκιουλενιστές από το σώμα των αξιωματικών. Αυτές οι απομακρύνσεις ήταν ένα ακατέργαστο μέσο, καθώς αναμφίβολα παραβλέπονταν πολλοί υποστηρικτές του κινήματος και μπορεί να ενέπλεκαν κακώς άλλους.

Μόλις το AKP και το κίνημα του Γκιουλέν ένωσαν τις δυνάμεις τους, η απομάκρυνση γκιουλενιστών από τον στρατό περιορίστηκε, ανοίγοντας απαράμιλλο χώρο για το κίνημα. Οι γκιουλενιστές εργάστηκαν για την εξάλειψη όλων των εμποδίων στην πορεία τους προς την εξουσία -συνήθως με την χρήση παράνομων τακτικών για να επιτύχουν τους στόχους τους. Οι εικονικές δίκες για τις υποθέσεις Εργκένεκον και Βαριοπούλα, του 2008 και 2010 αντίστοιχα –οι οποίες χρησιμοποίησαν κατασκευασμένα και φυτεμένα στοιχεία για να παγιδέψουν ανώτερους στρατιωτικούς αξιωματικούς για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης- είναι μόνο τα πιο διαβόητα παραδείγματα μιας σκοτεινής προσπάθειας που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.

Το 2005, ένα βιβλιοπωλείο βομβαρδίστηκε στην μικρή κουρδική πόλη Şemdinli, φαινομενικά από τις τοπικές στρατιωτικές δυνάμεις. Όταν η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο, το κατηγορητήριο -γραμμένο από έναν εισαγγελέα ύποπτο για γκιουλενιστή – επεκτάθηκε για να περιλάβει κατηγορίες για «θέσπιση [παράνομης] οργάνωσης» κατά του διοικητή των χερσαίων δυνάμεων και δύο άλλων στρατηγών. Για να αποφευχθεί μια φιλονικία με τον στρατό, ο Ερντογάν παρενέβη και απέλυσε τον εισαγγελέα. Ο δικηγόρος των στρατηγών, Vedat Gülşen, θα ισχυριστεί αργότερα ότι αυτό ήταν «το πρώτο σχέδιο του Οργανισμού Γκιουλενικής Τρομοκρατίας κατά των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων».

Πιο πρόσφατα, στην περίπτωση της Στρατιωτικής Κατασκοπείας του 2011, βασικοί ναύαρχοι είχαν κατηγορηθεί για την οργάνωση μιας συμμορίας που παρείχε ανήλικες, παράνομα διακινηθείσες και τοξικομανείς πόρνες σε αξιωματικούς του ναυτικού, και στην συνέχεια τους εκβίαζε να προσκομίζουν στοιχεία προς πώληση σε ξένες υπηρεσίες πληροφοριών. Φέτος, τα δικαστήρια απάλλαξαν όλους τους υπόπτους, και οι εισαγγελείς άνοιξαν μια νέα υπόθεση ερευνώντας ισχυρισμούς ότι αξιωματικοί που συνδέονται με γκιουλενιστές είχαν κατασκευάσει τα στοιχεία. Ένας συνταγματάρχης ονόματι Muharrem Köse είχε απορρίψει μερικά από τα στοιχεία [9] στην αρχική υπόθεση. Μερικοί στις δυνάμεις ασφαλείας ισχυρίζονται τώρα ότι ήταν ο εγκέφαλος [10] της απόπειρας πραξικοπήματος του περασμένου μήνα.

Με κάθε νέα ποινική δίωξη που στόχευε ανώτερους στρατιωτικούς, άνοιγαν νέες θέσεις αξιωματικών. Οι γκιουλενιστές αξιωματικοί –όχι πια υποκείμενα προς απομάκρυνση- ήταν έτοιμοι να καλύψουν τα κενά. Όπως λειτούργησαν και σε άλλα κυβερνητικά όργανα, οι γκιουλενιστές επεδίωξαν πρώτα τον έλεγχο των βασικών θέσεων στις υπηρεσίες πληροφοριών και στους ανθρώπινους πόρους. Μέχρι την δεκαετία του 2010 -παρά την ρήξη μεταξύ ΑΚΡ και κινήματος Γκιουλέν το 2013 και τις επακόλουθες εκκαθαρίσεις σε όλο το εύρος της κοινωνίας- οι αξιωματικοί που πιστευόταν ότι συνδέονται με το κίνημα είχαν προωθηθεί με έναν εκπληκτικό ρυθμό.

Πάντοτε φοβούμενη τα κίνητρα και τις δυνατότητες των γκιουλενιστών, μια ομάδα ανώτερων αξιωματικών του στρατού που στοχεύθηκε στις κατασκευασμένες έρευνες της «Βαριοπούλας» ξεκίνησε την κατάρτιση μιας μυστικής λίστας συναδέλφων του για τους οποίους αισθάνονταν βέβαιοι ότι είχαν συμπάθειες στους γκιουλενιστές. Ο κατάλογος αυτός, του οποίου το Foreign Affairs έχει λάβει ένα αντίγραφο, δεν είναι πλήρης: Δεν περιέχει ονόματα από την Πολεμική Αεροπορία, για παράδειγμα, όπου οι συντάκτες της λίστας πιθανότατα δεν είχαν πηγές. Επίσης, σίγουρα δεν περιλαμβάνει πολλούς αξιωματικούς οι οποίοι έκρυψαν επιτυχώς την υποταγή τους από τους συναδέλφους τους. Κρισίμως όμως, η λίστα όντως προσφέρει ουσιαστικά συγκλίνοντα αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς ότι οι γκιουλενιστές ενορχήστρωσαν το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Ακόμη και παρά τις ισχυρότατες αρνήσεις, η προετοιμασμένη λίστα των υπόπτων ως γκιουλενιστών αποτελεί ισχυρό προγνωστικό για το ποιοι αξιωματικοί θα συμμετείχαν στην απόπειρα πραξικοπήματος. Αυτό υποδηλώνει είτε ότι το κίνημα ενθάρρυνε τους υποστηρικτές του να ενταχθούν στην απόπειρα πραξικοπήματος είτε ότι εξωτερικοί παράγοντες που συσχετίζονται έντονα με την συμμετοχή στο κίνημα του Γκιουλέν -όπως η διαρκής πικρία προς το ΑΚΡ- αύξησαν σημαντικά τις πιθανότητες ότι οι εν λόγω αξιωματικοί θα επιλέξουν να συμμετάσχουν.

Εκτός από τον Köse, η λίστα περιλαμβάνει μερικούς από εκείνους για τους οποίους υπάρχουν υπόνοιες ότι είναι μεταξύ των ηγετών του πραξικοπήματος, καθώς και αξιωματικούς που επέβλεψαν υποστηρικτικές προς το πραξικόπημα στρατευμάτων˙ βοήθησαν να απαγάγουν τον Akar, τον επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου˙ συνέλαβαν συναδέλφους τους ανώτερους αξιωματικούς˙ και επέβαλλαν στρατιωτικό νόμο σε πόλεις της Τουρκίας. Ο κατάλογος περιλαμβάνει 23 αξιωματικούς στον βαθμό του ναυάρχου ή του στρατηγού που έχουν τεθεί υπό κράτηση -περίπου το 20% του συνολικού αριθμού των ανώτατων αξιωματικών που έχουν συλληφθεί μέχρι στιγμής. Μια χούφτα αξιωματικών από τον κατάλογο των ύποπτων ως γκιουλενιστών βγήκε εναντίον του πραξικοπήματος στα πρώτα του στάδια. Ίσως οι κατηγορίες εναντίον τους να ήταν ψευδείς, αλλά μπορεί να υποδηλώνουν ότι το κίνημα του Γκιουλέν είναι μια λιγότερο συνεκτική οντότητα από ό, τι ισχυρίστηκαν ορισμένοι.

Η μαρτυρία του αρχηγού του στρατού, Akar, εγείρει περαιτέρω ερωτήματα. Ο Akar πιστεύει ότι οι απαγωγείς του ήταν «μέλη της [γκιουλενιστικής] οργάνωσης», και μάλιστα, αρκετά από τα ονόματά τους περιλαμβάνονται στον κατάλογο που καταρτίστηκε από τους ομολόγους του πολύ πριν από το πραξικόπημα. Ο Akar ισχυρίστηκε επίσης ότι ένας απαγωγέας, ο στρατηγός Hakan Evrim, πρότεινε να μιλήσει τηλεφωνικά ο ίδιος με τον Fethullah Gulen. Ωστόσο, ο Gulen και τα ανώτερα κλιμάκια του κινήματος εικάζεται ότι θα έκαναν τις επικοινωνίες τους με εφαρμογές κρυπτογραφημένων μηνυμάτων πολύ πριν από την απόπειρα πραξικοπήματος. Περαιτέρω, ο Akar υποδεικνύει τον Ακίν Öztürk -έναν συνταξιούχο διοικητή της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας που δεν πιστεύεται ότι είναι γκιουλενιστής. Οι αρχικές αναφορές στα κρατικά μέσα ενημέρωσης ενισχύουν τον ισχυρισμό αυτόν, αλλά ο Öztürk αργότερα βγήκε μπροστά -δείχνοντας άσχημα χτυπημένος μετά από μια περίοδο κράτησης- για να αρνηθεί την οποιαδήποτε εμπλοκή του. Εμείς παραμένουμε αβέβαιοι για το ποια πρόσωπα όντως διέταξαν την απόπειρα πραξικοπήματος.

Οι αντικρουόμενες πληροφορίες για τις νομικές συνέπειες του αποτυχημένου πραξικοπήματος υπονομεύουν επίσης τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης του ΑΚΡ για την αποκλειστική ευθύνη των γκιουλενιστών. Η κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης τόνισαν ότι μια μικρή μειοψηφία εντός του στρατού πραγματοποίησε την επίθεση, και ότι ο ίδιος ο στρατός εκτιμά ότι συμμετείχε μόλις το 1,5% των ανδρών του [11]. Από την άλλη πλευρά, πάνω από το 40% των στρατηγών και ναυάρχων [12] έχουν αποταχθεί από τις Ένοπλες Δυνάμεις, ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος. Στον ζήλο της να εκκαθαρίσει αξιωματικούς που δεν φάνηκε ούτε να λαμβάνουν μέρος στο πραξικόπημα, ούτε να προκάλεσαν υποψίες ως γκιουλενιστές, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αποδυναμώσει την δική της αφήγηση ότι το πραξικόπημα ήταν εξ ολοκλήρου ένα σχέδιο των οπαδών του Gulen.

04082016-2.jpg

Ο διαμένων στις ΗΠΑ κληρικός Fethullah Gulen στο σπίτι του στο Saylorsburg, στην Πενσυλβάνια, στις 29 του Ιουλίου του 2016. CHARLES MOSTOLLER / REUTERS
——————————————–

Ίσως η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να στήσει ένα γερό επιχείρημα, αλλά αντίθετα προσπαθεί να κατασκευάσει μια αφήγηση που εξυπηρετεί έναν υψηλότερο σκοπό. Πέρα από τις συνεχιζόμενες εκκαθαρίσεις, έχει προσθέσει αναδρομικά περασμένες τραγωδίες και σκάνδαλα στην αφήγησή της για το κίνημα του Gulen. Πάρτε την σφαγή στο Uludere το 2011, στην οποία η κυβέρνηση σκότωσε με αεροπορική επιδρομή 34 εθνοτικούς Κούρδους χωρικούς που μετέφεραν εμπορεύματα πέρα από τα σύνορα, εκλαμβάνοντάς τους ως μαχητές του ΡΚΚ. Εκείνη την εποχή, το κράτος δεν ανέλαβε την ευθύνη για το περιστατικό και προσπάθησε να το θάψει. Δέκα ημέρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, ο υπουργός Ενέργειας, Berat Albayrak, ανακοίνωσε ότι η υπόθεση θα ξανανοίξει και θα επανεξεταστεί [13] για τις πιθανές συνδέσεις της με την λεγόμενη γκιουλενιστική τρομοκρατική οργάνωση. Όσο περισσότερο η κυβέρνηση Ερντογάν καταφέρνει να αποσείσει ευθύνες για κοινωνικές ρήξεις στην Τουρκία, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητές της να αναπλάσει την τουρκική πολιτική, όπως η ίδια επιθυμεί.

Άλλοι, έχουν επίσης πρόθυμα μοχλεύσει την αφήγηση για την συνωμοσία των γκιουλενιστών. Ο Selahattin Demirtas, ο πρόεδρος του κουρδικού προσανατολισμού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) κατηγόρησε το κίνημα ότι ηγήθηκε των στρατιωτικών επιχειρήσεων [14] που διεξήχθησαν εναντίον του (κουρδικής πλειοψηφίας) νοτιοανατολικού τμήματος της χώρας από τα τέλη του περασμένου έτους. Οι επιχειρήσεις -εγκεκριμένες και εκτελεσθείσες υπό τις διαταγές του ΑΚΡ- σκότωσαν εκατοντάδες πολίτες [15] και εκτόπισαν 350.000 περισσότερους. Υπέβαλλαν ολόκληρες πόλεις σε πολύμηνες απαγορεύσεις κυκλοφορίας από το σούρουπο μέχρι την αυγή και ακόμη και 24ωρες απαγορεύσεις κυκλοφορίας μερικές φορές. Η ανακατεύθυνση της λαϊκής οργής από τον Ντεμιρτάς σηματοδοτεί το ενδιαφέρον του για την επανάληψη της κουρδικής ειρηνευτικής διαδικασίας που διακόπηκε το καλοκαίρι του 2015 -μετατρέποντας το αποτυχημένο πραξικόπημα σε ένα χέρι που τείνει προς την κυβέρνηση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν επίσης μια κρίσιμη απόφαση για το θέμα της έκδοσης του Γκιουλέν. Μέχρι σήμερα, η Τουρκία δεν έχει ζητήσει επισήμως από τις Ηνωμένες Πολιτείες να εξετάζουν τα στοιχεία και να πάρουν μια απόφαση έκδοσης -παρότι αυτό δεν έχει σταματήσει την τουρκική κυβέρνηση από το να λέει στο κοινό της τα αντίθετα. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον πρέπει να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο αυτό. Εκεί, η κατευθυντήρια αρχή θα είναι απλή: Να ακολουθηθεί το γράμμα του νόμου. Αν το νομικό πρότυπο για μια έκδοση δεν πληρείται, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να ικανοποιήσουν την επιθυμία της Τουρκίας για εκδίκηση.

Ούτε, όμως, θα πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες να προστατέψουν τον Gulen εάν τα στοιχεία αγγίξουν τα όρια του νόμου. Για όλες τις προσανατολισμένες στην υπηρεσία διδασκαλίες του, την δέσμευσή του για διαθρησκειακές δραστηριότητες και την υποτιθέμενη θρησκευτική μετριοπάθειά του, η επιρροή του Gulen είναι αιτία για πραγματική ανησυχία. Οι οπαδοί του έχουν δημιουργήσει δίκτυα επιδοτούμενων από το κράτος αλλά ανεξάρτητων διοικητικά σχολείων που εμπλέκονται -τουλάχιστον- σε παράνομες δραστηριότητες, νόθευση διαγωνισμών, και πιθανές παραβιάσεις των βίζα H-1B [16]. Έχουν οικοδομήσει άνετες πολιτικές σχέσεις με όλους, από τα τοπικά σχολικά συμβούλια μέχρι το Καπιτώλιο -με ενδείξεις οικονομικών παρατυπιών σε όλο το μήκος της διαδρομής.

Μια άρνηση να εκδοθεί ο Gulen θα σοκάρει πολλούς στην Τουρκία και θα εντείνει τον ήδη υστερικό αντι-αμερικανισμό [17] στα υπέρ του ΑΚΡ μέσα μαζικής ενημέρωσης -τροφοδοτώντας φημολογία περί τεκτονικών μετατοπίσεων στην συμμαχία. Ωστόσο, το να στοιχηματίζει κάποιος για ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν παράλογο. Η Τουρκία έχει εργαστεί για την επιδιόρθωση των τεταμένων διεθνών σχέσεών της με μια αναθεωρημένη, μετα-ακτιβιστική εξωτερική πολιτική. Η προσπάθεια θέρμανε τις σχέσεις με την Ρωσία και το Ισραήλ, και προβλέπει σταθερούς ρεαλιστικούς δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι δίκαιο να αναρωτηθεί κανείς, όμως, για τις διαβρωτικές επιπτώσεις της αντι-αμερικανικής, αντι-Δυτικής στάσης της Τουρκίας. Μια σχέση 70 ετών είναι πολύ πιο πολύτιμη από την χρήση ουσιαστικά ανταλλάξιμων στρατιωτικών βάσεων. Η Τουρκία δεν θα πρέπει να υπερεκτιμά την δύναμη της θέσης της, ενώ θα αναγνωρίζει ό, τι εξακολουθεί να έχει: Μια μακρόχρονη, θεσμική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα κάνει καλά να την διατηρήσει.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.