Δρ. Νίκος Παναγιωτίδης: Επικεφαλής ΓΕΩΠΑΜΕ

Το Παλαιστινιακό αποτελεί το πιο περιπλεγμένο και πιο δισεπίλυτο πρόβλημα διεθνούς πολιτικής. Στο ζήτημα υπεισέρχονται διαχρονικά τοπικές, περιφερειακές και διεθνείς παράμετροι, οι οποίες καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την επίλυση του. Δεν αποτελεί σκοπό του άρθρου αυτού μια πλήρης ιστορική αποτίμηση της πολιτικής εξέλιξης του προβλήματος, αλλά η παράθεση κάποιων χρονικών οροσήμων.

Το Εθνικό Κίνημα των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση είχε την ατυχία να περιπλακεί στα γρανάζια του Βρετανικού ιμπεριαλισμού, όταν στις αρχές του 20ου αιώνα η Βρετανία επιχείρησε να προβεί στην εκπλήρωση δυο κύριων στρατηγικών αντικειμενικών σκοπών και ενός δευτερεύοντος: Από την μια να εξευμενίσει σημαίνοντες Εβραίους που διαβιούσαν στις ΗΠΑ, οι οποίοι με την σειρά τους θα έπειθαν την αμερικανική κυβέρνηση να εισέλθει στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και από την από την άλλη να πείσει του Εβραίους της Ρωσίας να κινηθούν διπλωματικά για να μην αποχωρήσει η χώρα από τον πόλεμο.

Επιπρόσθετα, η Βρετανική κυβέρνηση του Λοιντ Τζόρτ κατέληξε στο συμπέρασμα πως ένα προτεκτοράτο υπό απόλυτη σιωνιστική κυριαρχία στην Παλαιστίνη θα λειτουργούσε ως γεωπολιτικός προφυλακτήρας των ανατολικών διόδων της διώρυγας του Σουέζ διασφαλίζοντας παράλληλα τις θαλάσσιες συγκοινωνίες προς την Ινδία.

Συναφώς, το Νοέμβριο του 1917 η Βρετανία δεσμεύτηκε για την δημιουργία εβραϊκής << εθνικής εστίας>>, στην Παλαιστίνη- η οποία παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις -έγινε κράτος. Τα επακόλουθα; Εντείνεται ο σιωνιστικός εποικισμός της Παλαιστίνης με αποτέλεσμα διακοινοτικές συγκρούσεις που οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Εβραίων και Αράβων το 1947. Μπροστά στο επιφαινόμενο αδιέξοδο η Βρετανία κατέφυγε στον ΟΗΕ για να επιλύσει τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε στην Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχτηκαν το σχέδιο διχοτόμησης της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (29 Νοεμβριου 1947), αφού ήταν καταφανώς άδικο. Ενώ αποτελούσαν το 70 τοις εκατό του πληθυσμού του παραχωρείτο το 44 τοις εκατό του εδάφους, ενώ στους Εβραίους το 56.

Την ίδια ώρα, στο προτεινόμενο Εβραϊκό Κράτος οι Εβραίοι θα ήταν μειοψηφία έμαντι των Αράβων (499 χιλιάδες έναντι 509 περίπου). Η συνέχεια είναι γνωστή. Τον Μάϊο του 1948 ξέσπασε ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι να εκδιωχθούν από τις πατρογονικές τους εστίες και να μετατρουν σε πρόφυγες προς αναζήτηση κράτους.

Η σύγκρουση συμφερόντων που η Βρετανία δημιούργησε στην Παλαιστίνη είναι μοναδική στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Το συγκρουσιακό παίγνιο που είχε εμφυτευτεί στη Μέση Ανατολή θα προκαλούσε ακόμη 5 Αραβοϊσραηλινούς πολέμους και άλλες τόσες τοπικές κρίσεις.

Με άλλα λόγια, η Βρετανία προήγαγε την αυτοδιάθεση των Εβραίων εις βάρως των γηγενών Παλαιστινίων και της πλειοψηφούσας κοινότητας των Παλαιστινίων.

Στρέφοντας την προσοχή μας στις πρόσφατες εξελίξεις, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα βρίσκεται δίπλα από το εβραϊκό κράτος είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Ηδη, η Σουηδία έχει αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, ενώ μη δεσμευτικά ψηφίσματα για αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους έχουν ψήφισαν η Γαλλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Βρετανία. Μάλιστα, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς δήλωσε ότι η Γαλλία θα προχωρησει σε ντε γιούρε αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης, έστω και αν αυτό δεν γίνει εφικτό να πρκύψει μέσω διαπραγματεύσεων. Εντός του τρέχοντος μηνός αναμένεται πως το ζήτημα θα επανέλθει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο θα κληθεί εκ νέου να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος. Η λύση των δυο κρατών είναι και η μόνη λύση για επίλυση της μαχρόχρονης Αραβοϊσραηλινής διένεξης.